![]()
20 juli 2019
In order to move forward, you have to give back - Oprah
Het is inmiddels een week later sinds de landing op Schiphol. Ondanks dat ik elke dag zo bewust mogelijk heb proberen te ervaren is de tijd in Malawi, maar ook de reis ernaar toe, omgevlogen! Waar moet je beginnen met een ‘laatste blog’ als het echte thuiskomen nog wat moeite kost? Het terugkijken op ons avontuur is een best een klus, er zijn zoveel indrukken……
Bijna 9 maanden aan voorbereiding, van eerste ritjes met schamele kilometers tot 3 keer per week langere afstanden. Van grootste inzameling ideeën tot kleine prijsjes op koningsdag voor de laatste euro’s. De geluksmomentjes van een fijne rit, steeds weer een beetje meer kilometers en de opluchting van het streefbedrag bereiken. En al die tijd met het doel voor ogen, die 500 km daar ver weg… als een stip op de stoffige oranje horizon van Malawi.
Het landen in Malawi ging als vanzelf. Voor mij betekende het thuiskomen op een continent waar ik me erg mee verbonden voel. Alleen al de traagheid en georganiseerde chaos op het vliegveld met diverse controle posten, stempels, handgeschreven briefjes en een type werkverschaffing waar wij al tientallen jaren geleden afscheid van hebben genomen brengt je tot verwondering. Mijn zintuigen waren vanaf dat moment aan en ik ben klaar voor de ervaringen die dit land mij zal brengen.
We begonnen heel luxe in de hoofdstad Lilongwe, waar we als groep elkaar nog even moeten vinden en we wat onwennigheid ervaren met ons eerste proefritje op de fiets. Dan is een westers hotel, afgezien van de koude douche bij sommigen, nog wel even prettig. De dagen die volgen is een tent ons onderkomen, voor Merel en mij een weerzien van exact dezelfde tenten als vorig jaar. Konden wij mooi even de doorgewinterde kampeerders uithangen richting onze ploeggenoten met een mini-cursus ‘how to take down your tent’.
De eerste fietsdag was bijzonder en gek tegelijk, na de wat drukkere eerste kilometers zijn er momenten met enkel asfalt, hier en daar een andere weggebruiker en reed ik een paar stukken even alleen omdat we als groep wat uitwaaieren. De een fiets nu eenmaal wat sneller dan de ander. Rondkijkend en eenmaal op de dirtroad daalt het besef in.. ‘Ik zit op de fiets, in Afrika, ik ben dit gewoon echt aan het doen!’. Iets wat ik een jaar geleden niet had kunnen bedenken en eerlijk gezegd ook niet had durven geloven.
De heuvels die volgen kom ik allemaal over, niet alleen die eerste dag, maar ook de dagen erna. Ondanks pijntjes, vermoeidheid, mentale afhaak-momentjes (en oké dankzij 1 keer afstappen en een stukje lopen) blijf ik fietsen. Er zijn stukken waar ik compleet ‘zen’ en gelukkig om mij heen kijk, het fietsen bijna vanzelf gaat (ook zonder afdaling!), maar het is met momenten ook echt zwaar. De versnelling gaat op veel klimmetjes al vrij snel terug naar z’n lichtste verzet en ik moet mijzelf soms aanmoedigen met ‘blijven trappen, blijven trappen….niet afstappen, blijven trappen’ (voor wie ‘Finding Nemo’ wel eens gezien heeft, ik voelde me een beetje zoals Dory met ‘keep on swimming’). Een soort mindfullness oefening 2.0 .
Ik ben geen fanatieke sporter, nooit geweest, en ook zeker niet competitief aangelegd, maar wat voelde ik soms een kick als je eenmaal boven aan zo’n heuvel bent. En of je nu beloond wordt met een mooi uitzicht of de volgende heuvel al weer ziet opdoemen, de overwinning op jezelf groeit. Zo bijzonder om te voelen dat mijn lijf dit kan en tot zoveel meer in staat is dan ik voor mogelijk had gehouden. Tuurlijk heb ik er hard voor getraind maar ik ben geen doorgewinterde fietser en zeulde nog steeds een paar ongewenste extra kilo’s mee naar boven (helaas is dat maatje 36 niet helemaal goed doorgekomen in de bestelling toen ik aan dit avontuur begon…. ).
Aangemoedigd door joelende kinderen langs de kant, maar ook door ploeggenootjes onderling hebben we met elkaar allemaal fietsend en wel de finish gehaald. De ontlading was er op eerdere fietsdagen ook al, ieder had zo z’n momentjes, en bij de finish waren het vooral tranen van geluk. Zo bevoorrecht dat we dit hebben kunnen en mogen volbrengen! In al die kilometers hebben we zoveel moois mogen passeren, van kleine dorpjes met overal wel een opgestoken hand en glimlach, tot drukke markten en wegen waar vaak ook het harde bestaan duidelijk werd. Ingehaald worden door vol bepakte fietsen, opgestapelde tomaatjes langs de weg wachtend op wat inkomsten en vrouwen met liters water op hun hoofd, wandelend naar huis. Dit is hun leven, dit is puur en authentiek, dit is Afrika!Malawi kent veel armoede, heel veel armoede, maar ook enorm krachtige mensen! Kinderen die van niets iets maken als speelgoed, een noodgedwongen maar prachtige creativiteit, die ook de volwassenen vaak nog bezitten. Strijdlustig en vol passie, de medewerkers van Plan, de dorpshoofden, de leraren maar vooral ook de meisjes zelf. De jonge vrouwen waar wij deze uitdaging voor zijn aangegaan. Hun verhalen komen diep bij mij binnen. Net als de ontmoeting met mijn sponsorkind, ondanks de spanning en onwennigheid is het zo mooi om haar te zien, het gezichtje van mijn uitdaging, in haar mooiste jurk, met mama aan haar zijde. Zo bescheiden en verlegen dat ze mij niks zelf durft te vragen verloopt het gesprekje vooral met mama, ook 29 jaar, net als ik. ’s Avonds in mijn tent besef ik weer even wat een compleet ander leven zij heeft en in wat voor een totaal andere wereld ik ben.
De dagen na ons fietsavontuur mogen Merel en ik nog, in iets rustiger tempo, genieten van zuidelijk Malawi. Met een gehuurde auto rijden we zelf van de hoofdstad terug naar het idyllische Lake Malawi. We halen wat slaap in, lezen een boek uit en herhalen een patroon van ‘zonnen-zwemmen-opdrogen-eten’. Hoe relaxt dit ook klinkt, de zintuigen staan nog steeds aan. Er is ook hier nog zoveel te zien, horen, ruiken, proeven en voelen. Wanneer we na een paar dagen (inmiddels volledig gewend aan gaten in de weg, dierlijke weggebruikers en nutteloze wegblokkades door politie) doorrijden naar onze volgende stop komt er nog een schepje beleving bovenop. Op dezelfde avond na onze aankomst in deze safari lodge worden we al getrakteerd op een kudde olifanten. Onder bevlogen begeleiding van de eigenaar van de lodge komen we nog wat dichterbij en staan we oog in oog met een flinke olifant, slechts een paar meter van ons verwijderd en enkel een simpel hekwerkje (de grens met het National Park) wat ons scheidt. De adrenaline giert door ons lijf, wat een cadeautje!
We schrijven geschiedenis voor de jonge manager van de lodge, door hem mee te nemen het National Park in, waar deze jongen nog nooit is geweest omdat hij de $4,- entree niet kan betalen. Voor hem, en daarmee ook voor ons, wordt het een ‘lucky day’ want we zien één van de zeldzame leeuwen hier in het park. Waar hij nog nooit eerder dit beest in levende lijven heeft mogen ervaren, zien wij met zijn hulp voor het eerst een aantal planeten en de maan door een telescoop op het terrein van de lodge.
Het project mag dan klaar zijn, de fysieke uitdaging over, de reis is nog niet af. Deze hele uitdaging ging voor mij om zoveel meer dan alleen het fysieke onderdeel. Die fiets is (bijna altijd) leuk, maar het was slechts een middel waarmee ik zoveel meer over mijzelf heb geleerd. Na heerlijke extra vakantiedagen was het vorige week ook voor ons tijd om afscheid te nemen van Malawi. Met mooie extra bagage gingen we weer terug naar huis. Door het uitzoeken van de foto’s herbeleven we nog veel momenten en met de tijd en het delen van onze ervaringen zullen alle indrukken zich gaan settelen. Wat was het intens!
Het contrast tussen daar en hier is voor mij in meerdere opzichten groot en soms moeilijk maar ook leerzaam en inspirerend. De rauwheid van Afrika is nog dieper onder mijn huid gekropen. Aan welke horizon mijn nieuwe stip mag staan is mij nog onbekend, maar ik hoop dat alle inzichten uit deze fantastische ervaring zich mogen ontvouwen in een nieuwe fase met alle (wie weet ook fysieke) uitdagingen die daar weer bij horen. Het liefst wel eentje met een beetje oranje stoffige aarde ....
Heel veel liefs,
Marenthe
ps. Credits voor de mooie fietsfoto's @Marjolein van der Klaauw !
Voor wie de dagelijkse blogs van onze groep uit Malawi, met daarin meer verhalen en details over onze tochten, nog niet gelezen heeft zie https://www.planinternational.nl/actueel/volg-malawi-2019
Lees meer
